یک آسمان آیینه

دستم به دامانت در این آغاز فصل سرد

آخر سکوت تو غزل را می کُشد بر گرد!

آوار غم بر شانه های شهر را بنگر

شعری بخوان آرامشی پیدا کند این درد

پرواز هم تا انتها تا عشق ممکن نیست

بی تو تمام آسمانها می کنندم طرد

دنبال چشمانت کجا باید کبوتر شد؟

ای کاش دل یک آسمان آیینه می آورد

دیگر برای انتظارت گریه مرهم نیست

آقا ، بگو این بغض سنگین را چه باید کرد؟